Translate

23 Ιουνίου 2016

ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ ( Σαρλ Μπωντλαίρ )


Σαρλ Μπωντλαίρ

ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ

Συχνά για να περάσουνε την ώρα οι ναυτικοί
άλμπατρος πιάνουνε, πουλιά μεγάλα της θαλάσσης,
που ακολουθούνε σύντροφοι, το πλοίο, νωχελικοί
καθώς γλιστράει στου ωκεανού τις αχανείς εκτάσεις.

Και μόλις στο κατάστρωμα του καραβιού βρεθούν
αυτοί οι ρηγάδες τ' ουρανού, αδέξιοι, ντροπιασμένοι,
τ' αποσταμένα τους φτερά στα πλάγια παρατούν
να σέρνονται σαν τα κουπιά που η βάρκα τα πηγαίνει.

Πώς κείτεται έτσι ο φτερωτός ταξιδευτής δειλός!
Τ' ωραίο πουλί τι κωμικό κι αδέξιο που απομένει!
Ένας τους με την πίπα του το ράμφος του χτυπά
κι άλλος, χωλαίνοντας, το πώς πετούσε παρασταίνει.

Ίδιος με τούτο ο Ποιητής τ' αγέρωχο πουλί
που ζει στη μπόρα κι αψηφά το βέλος του θανάτου,
σαν έρθει εξόριστος στη γη και στην οχλοβοή
μέσ' στα γιγάντια του φτερά χάνει τα βήματά του.

μτφρ. Αλέξανδρος Μπάρας 
(1906-1990)

Για περισσότερες μεταφράσεις του ίδιου ποιήματος:  http://www.sarantakos.com/language/par-albatros.html

19 Ιουνίου 2016

Ο κυρ - Θύμιος και το ακορντεόν του



Καλοκαίρι, να μοσχοβολάει ο κήπος, να κάθεται ο κυρ- Θύμιος στην αυλή με το ακορντεόν του να παίζει και να γίνονται τα καλοκαιρινά βράδια μαγικά, τουλάχιστον στη δική μου μνήμη. Να είναι ο ουρανός γεμάτος αστέρια, να μοσχο-βολάνε οι τριανταφυλλιές, το γιασεμί, οι φλαμουριές....να μυρίζει το χώμα υγρασία μετά το βραδινό πότισμα των φυτών από την κυρα- Αρτεμισία και ο κυρ Θύμιος να παίζει, τανγκό και βαλσάκια, ενδεχομένως και άλλα τραγούδια ή μουσικές που έχουν σβηστεί από τη μνήμη μου. Παιδί του δημοτικού ήμουνα τότε, οι εικόνες όμως εξακολουθούν να είναι μαγικές όταν τις αναλογίζομαι και έντονα χαραγμένες στη μνήμη μου. Με θυμάμαι να χορεύω, όχι βέβαια βαλς και τανγκό, αλλά τους δικούς μου αυτοσχέδιους χορούς, να στροβιλίζομαι και να νιώθω ότι πετάω, ότι τάχα χορεύω υπέροχα....Ο ήχος του ακορντεόν συχνά έφερνε στην αυλή μας επισκέπτες από τη γειτονιά, που έρχονταν να απολαύσουν παρέα τη μουσική βραδιά και να σιγοτραγουδήσουν κάποιο σκοπό ή έφερνε άλλα παιδάκια της γειτονιάς που ήθελαν να χορέψουν.

09 Ιουνίου 2016

Ερασμιακή προφορά της Αρχαίας Ελληνικής - Το προοίμιο της Οδύσσειας

Οι ξένοι προφέρουν τα αρχαία ελληνικά με τη λεγόμενη ερασμιακή προφορά (από το όνομα του Ολλανδού σοφού Έρασμου, του 16ου αιώνα). Η ερασμιακή προφορά είναι μια προσπάθεια προσέγγισης της αρχαίας προφοράς. Με άλλα λόγια, όταν προφέρουμε τα αρχαία ελληνικά με την ερασμιακή προφορά, δεν τα διαβάζουμε με τη νεοελληνική προφορά αλλά με τον τρόπο που υποθέτουμε ότι προφέρονταν στην αρχαιότητα. Για μας εδώ στην Ελλάδα αυτό ακούγεται παράξενα ή και ενοχλητικά, (α) γιατί δεν έχουμε συνηθίσει να ακούμε τα αρχαία ελληνικά με προφορά άλλη από τη νεοελληνική, και (β) γιατί ως μαθητές δε μάθαμε ποτέ ότι η ελληνική γλώσσα άλλαξε σημαντικά μέσα στο χρόνο, τόσο στην προφορά όσο και σε άλλες όψεις της (σύνταξη, λεξιλόγιο κλπ.). Και αυτό το δεύτερο ευθύνεται για τις συχνά βίαιες αντιδράσεις στην ερασμιακή προφορά των ξένων. Εμείς μπορούμε να συνεχίσουμε να διαβάζουμε τα αρχαία ελληνικά με τη νεοελληνική προφορά, αρκεί να ξέρουμε ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν τα πρόφεραν έτσι – ότι η γλώσσα άλλαξε μέσα στο χρόνο. Και αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Όλες οι γλώσσες αλλάζουν μέσα στον χρόνο.

07 Ιουνίου 2016

Η τελευταία που ερωτεύτηκα γυναίκα (Δημήτρης Νικηφόρου)

Να είσαι καλά, Δημήτρη Νικηφόρου!




Η τελευταία που ερωτεύτηκα γυναίκα έχτισε

στ' άφραχτα αμπέλια μου μια μάντρα από ξερολιθιά.
Την είπε αγάπη· 24 καλικαντζάροι μαυροτσούκαλοι
στοιβάξαν σαν τις πέτρες τα περισσά μου χρόνια το ένα πάνω στ’ άλλο κι έπειτα μες στο θρασύ της γέλιο από τα πίσω καθίσματα του τρένου
μου έβγαζαν τη γλώσσα περιπαιχτικά
ενώ κρατιόμουν όρθιος στις χειρολαβές:
Κι ήρθες με μια αγκαθωτή ομορφιά, σκέρτσο,
γράδα σωστά στην πουτανιά, ίσα που να τσιμπάει
στον ουρανίσκο. Να πίνεις, να μεθάς, να μη χαλιέσαι·
ήρθες με μάτια αμύγδαλα παιδιού,
που αθώα μένουν όσο παιδεύει το κουτάβι του, πείσμα χωριάτικο και στο κεφάλι μηχανή που τη δουλεύανε οι βάρδιες του διαόλου.
Με στήθια ήρθες στο μάρμαρο ολόγιομα, και ρώγες μοσχομύριστα κοράλλια·
πίσω χτυπούσε μια καρδιά σκληρό σφεντάμι κι ελάτι τρυφερό.
Ένα βιολί σπασμένο. Για λίγο τ' άκουσα να κελαδάει χωρίς χορδές μόνο για μένα.

Τίποτα συνταρακτικό ως εδώ!

05 Ιουνίου 2016

H καλή νεράιδα

Κατοικεί πέρα από το ουράνιο τόξο, από τον κόσμο που γνωρίζουμε, στη Νεραϊδοχώρα. Στο πανέμορφο αυτό μέρος κατοικούν πλάσματα μαγικά. Πεταλούδες και μικρόσωμα ξωτικά χορεύουν γύρω από πολύχρωμα λουλούδια. Οι νεράιδες παίζουν πετώντας χαρούμενα στο γαλανό ουρανό.....κι όταν, λένε τα παραμύθια, κάποιος καλός κι αδικημένος άνθρωπος τις χρειάζεται, τότε σπεύδουν να βοηθήσουν. Με το μαγικό ραβδάκι τους μεταμορφώνουν τα ποντίκια σε άλογα, την κολοκύθα σε άμαξα, τα ράκη σε πριγκιπικά φορέματα.... πραγματοποι-ούν τα όνειρα και τις επιθυμίες κάθε πονεμένου και δυστυχισμένου....και του χαρίζουν χαρά και καλή μοίρα.

Το ερώτημα είναι αν και στη ζωή υπάρχουν καλές νεράιδες και μάλιστα ανώτερες απ' αυτές των παραμυθιών, που δε χρειάζεται να είσαι δυστυχής ή αδικημένος ή έστω καλός για να επέμβουν και να σε βοηθήσουν! Υπάρχουν; Για σκεφτείτε το. Προσπαθήστε να θυμηθείτε ποιος φροντίζει καθημερινά, άοκνα και αθόρυβα να εξασφαλίζει τις προϋποθέσεις και τις συνθήκες, ώστε η ζωή σας να είναι πιο άνετη, εύκολη, ήρεμη, ξεκούραστη, γλυκιά, ασφαλής.....που φροντίζει πριν από σας για σας! Τώρα σίγουρα το βρήκατε. Όμως εγώ θα συνεχίσω για να αναλογιστούμε και να αναγνωρίσουμε, για να πιστέψουμε στις νεράιδες, αυτές όμως που έχουν σάρκα και οστά, που δεν πετάνε ξέγνοιαστα και ανέμελα στα δάση, στα βουνά, στα ποτάμια....που ζουν στο σκληρό και άδικο κόσμο μας, που ζουν στο σπίτι μας και είναι δίπλα μας στα καλά και τα άσχημα, στις χαρές και τις λύπες, που κουράζονται πολύ και καθημερινά, που κάνουν το δύσκολο και το κοπιώδες να φαίνεται εύκολο και ασήμαντο, γιατί πολύ μας αγαπάνε, που συνήθως δε βρίσκουν κατανόηση και αναγνώριση για όσα προσφέρουν, αλλά τη δεδομένη άποψη ότι οφείλουν σαν νεράιδες που είναι να βοηθούν αενάως και αόκνως..... Έτσι έχουν τα πράγματα, αν όμως θέλετε οι νεράιδες να υπάρχουν στη ζωή σας, τότε να τις αγαπάτε και να τους το δείχνετε.

Αφορμή για το πόνημα στάθηκαν οι "βόλτες" στη Θεσσαλονίκη, όπου φοιτά το πεταλούδι. Επειδή λοιπόν δε χορταίνει να πετά και να γεύεται τους χυμούς της ζωής, η καλή νεράιδα (λέμε τώρα) ξεχνάει τις βόλτες στη Θεσσαλονίκη και κάθε φορά αντί για ξέγνοιαστες στιγμές με τον ήλιο ή έστω τ' αστέρια στα μαλλιά, φορά φακιόλι. "Η καλή νεράιδα" έλεγε το σημείωμα που άφησα. Λέτε να θυμώσει;

03 Ιουνίου 2016

Η ωραιότητα της παρθενίας σου (2)



Όμορφη, ψηλή κλπ ευειδή και ευχαρίεντα προσόντα, μαγνήτης έλξης του άρρενος μαθητικού πληθυσμού της μικρής επαρχιακής της πόλης. Ο τυχερός, όμορφος , ψηλός, αθλητικός και το νεαρό ζευγαράκι ταιριαστό εξωτερικά. Έρωτας φυσικά η αιτία, τόσο εύκολος, όταν οι ορμόνες της εφηβείας προβάλλουν σαν την θαλερή άνοιξη κάνοντας τη φύση και τη φαντασία των άγουρων νεαρών υπάρξεων να ανθίζουν και να μεστώνουν.

Τον θαύμαζε κάθε φορά που πετύχαινε καλάθια στα κακορίζικα αθλητικά τερέν της εποχής και ήταν θέμα χρόνου να πετύχει κι αυτός απ' τη μεριά του το πλέον επιθυμητό τρίποντο της καλαθοσφαιρικής του γοητείας. Μα έλα που στο τερέν του ζευγαριού εισχώρησε ένας κοντός, μπασμένος κυριολεκτικά για το άθλημα, μισή μερίδα μπροστά στον ντελικανή καλαθοσφαιριστή, αλλά πνευματώδης. Ό,τι του έλειπε σε μπόι, το αναπλήρωνε η ευφυΐα του και αγχίνους κατάφερε κυριολεκτικά στα τελευταία λεπτά του αγώνα ανάμεσα στους δύο αρσενικούς με μήλο της έριδας την κεχαριτωμένη, να σκοράρει.

Κι ο ίδιος δυσκολευόταν να το πιστέψει, τόσο που μετά το τεκταινόμενο ξενύχτησε αποθαυμάζοντας την. Όταν ξύπνησε και τον είδε να την κοιτά με τόση τρυφερότητα στη ματιά του, πολύ κολακεύτηκε, αλλά περισσότερο καθησύχασε για την επιλογή της.

Έρωτας, δυνατός και κτητικός, δυστυχώς αργότερα και ζηλόφθων απ' τη μεριά του. Την παρακολουθούσε στο κάθε της βήμα, ακόμα και με  τις παντόφλες την ακολουθούσε στη σχολή για να βεβαιωθεί για την πίστη της, αυτής που απέρριψε πλήθος  ντελικανίδων για έναν κοντό. Εν ολίγοις είδε κι έπαθε να ξεμπλέξει.

Η ωραιότητα της παρθενίας σου (3)


Γελαστή, χειμαρρώδης, πληθωρική και αθυρόστομη για την εποχή, έκανε που και που τις σεμνοπαρθένες συμμαθήτριες της να γκρινιάζουν κάπως, για τους τύπους και μόνον, για το τολμηρό της λεξιλόγιο, αλλά και να τεντώνουν τ΄αυτιά τους για να επιμορφωθούν στην αργκό. Οι πιο πολλές επιδίωκαν την παρέα της και ως ένα μέσο για να συναντηθούν σχολώντας "τυχαία" με τα αγόρια του αρρένων που τις έστηναν καρτέρι για να φλερτάρουν μαζί τους "τυχαία", γιατί πώς αλλιώς; Άλλος τρόπος δεν υπήρχε, είχε όμως αυτή τον τρόπο της.

Τον πιο όμορφο και περιζήτητο διάλεξε. Όλες τον ήθελαν και οι φήμες έλεγαν ότι αρκετές τις είχε καταφέρει. Κι όταν τα κατάφεραν κι οι δυο τους, "μα, που είναι;" της είπε. "Κι εγώ απορώ!" του απάντησε.

Και απορούσε πράγματι, αλλά ποιος θα την πίστευε! Την αλήθεια είπε, μα στα μάτια του έμοιαζε σαν το πιο μεγάλο ψέμα. Σε στήλη άλατος μετατράπηκε και τότε και κατόπιν ο "@#*@#^". Έψαξε, διάβασε, ρώτησε άσχετες, όσο και η ίδια, "φίλες" της. "Πώς ήταν, τι ένιωσαν, υπάρχει αίμα, πόσο;" Και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι γεννήθηκε χωρίς αυτήν την "@#*@*^@" κακοτεχνία της φύσης, αιτία δραμάτων, ιλαροτραγωδιών, κηλιδώματος, στιγματισμού, αισχύνης, ακόμα και φονικών. 

Χρόνια αργότερα σε μια κηδεία, κάποια άγνωστη την πλησίασε."Με θυμάσαι;" της είπε. Δεν τη θυμόταν. " Έμενα στην γειτονιά σας, όταν ήμαστε παιδιά...και πάντα, ακόμα και τώρα νιώθω τύψεις γι΄αυτό που σου έκανα." Τίποτα απολύτως δεν θυμόταν απ' αυτά που τα αυτιά της δυσκολεύονταν να πιστέψουν. Μια γιαλαντζί γιατρέσσα, παιδικής ηλικίας, υπήρξε ο διακορευτής της παρθενίας της! Η ηλικιωμένη κάργια που στεκόταν μπροστά της και της ζητούσε συγγνώμη! Τέτοια τύχη! Καλύτερα να τον πέταγε στα σκυλιά δηλαδή.

Ρώτησε και τη μάνα της την ίδια μέρα. Το περιστατικό γνωστό σε όλους τους μεγαλύτερους της οικογένειας, πλην της ιδίας. Την έτρεξαν τότε και σε γιατρό, λόγω αιμορραγίας, που μάλλον τους παρηγόρησε  κι αυτό κράτησαν στην συνείδηση τους για να την ησυχάσουν. Κανείς ποτέ δεν τόλμησε να ξαναθίξει το θέμα στο σπίτι της ή έστω να την ενημερώσουν, όταν μεγάλωσε αρκετά. Από ντροπή για την "παραμέληση ανηλίκου", όπως θα το έλεγαν σήμερα.

Το έθαψε κι αυτή το ζήτημα μαζί με το συχωρεμένο, γιατί τι να πεις και τι να μολογήσεις, "@##@^***@@**@^..........".

Η ωραιότητα της παρθενίας σου (4)


Όχι, ότι δεν θα μπορούσε να είχε βρει "και ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά...",  αλλά - ποιος τη φταίει -  προτίμησε υπάκουα να ασπαστεί τις απόψεις των γονιών και της "κάναν καιρό" κοινωνίας του χωριού της περί πρώτης νύχτας του γάμου, αμύριστου κρίνου, ανέγγιχτου λουλουδιού, του πρίγκιπος που θα ερχόταν την κατάλληλη στιγμή με αμάξι πολλών ίππων αντί ενός αλόγου, δουλειά, αξιόλογα περιουσιακά στοιχεία, ανάλογα βέβαια και της προίκας της νύφης.

Ακόμα και σήμερα, αειπάρθενος και έχοντας διανύσει τον μισό και πλέον αιώνα της ζωής της, εξακολουθεί να μην μιλά για άντρες, γιατί δεν είναι πρέπον και άλλωστε τι να πει, αλλά για την προίκα και το βιος της έχει να λέει και να παινεύεται. Για παράδειγμα όταν οι συνάδελφοι της φέρνουν το κολατσιό τους από το σπίτι τους, εκείνη παινεύεται για την ευπορία της λέγοντας ότι "να ο φούρνος κι ότι, άμα έχεις λεφτά, αγοράζεις από κει ό,τι επιθυμεί η καρδούλα σου", δηλαδή τυρόπιτες, σάντουιτς, κουλούρια κι άλλα δυσεύρετα και απλησίαστα  ή ότι την Κυριακή δεν χρειάζεται να μαγειρέψεις: "Σηκώνεις το ακουστικό, παραγγέλνεις κι άμα πληρώνεις, το φαγητό σου το φέρνουν σε πακέτο στην πόρτα σου."  Είναι αυτές οι "πολυτέλειες" που κάνουν τη ζωή της ξεχωριστή, γιατί ακόμα και τα χρήματα της άλλοι θα τα χαρούν, καθώς η αειπάρθενος δεσποσύνη τα κάνει μασούρια, υπάκουη ακόμα και σήμερα στις καλές συμβουλές των γονέων, ότι φασούλι, φασούλι γεμίζει το σακούλι. Εις επήκοον όλων κάθε τρεις και λίγο τηλεφωνεί στην τράπεζα για να ρωτήξει για το επιτόκιο - που, φευ, έχει καταποντισθεί  στο 0,001% - για τις προθεσμιακές καταθέσεις της κλπ τραπεζικά προσόντα που της εξασφαλίζουν ευτυχώς μια σιγουριά για το μέλλον, αλλά ουδέποτε της εξασφάλισαν την ευτυχία του παρόντος χρόνου της μίζερης και σπαγγοραμμένης ζωής της.

Ουδείς ενδιαφέρεται πλέον γι' αυτό το πολύτιμο αγαθό που διαφύλαξε ως κόρη οφθαλμού στη ζωή της και το οποίο έχει περιπέσει εντελώς στα αζήτητα, προκαλώντας μόνον τον γέλωτα ή εμπνέοντας ανέκδοτα, ενίοτε χυδαία. Εν ολίγοις, τον εμπαιγμό για την παρθενία της δεν τον γλίτωσε! Χίλιες φορές δηλαδή, να το είχε γλεντήσει, τότε που μπορούσε! Πλέον είναι αργά για δάκρυα, που δυστυχώς, έστω και κροκοδείλια, εξακολουθεί να τα χύνει γι΄αυτές τις ανήθικες που ξεπαρθενιάζονται με τον πρώτο τυχόντα. Με την παρθενία της να μείνει!

24 Μαΐου 2016

Άγιε Δημήτρη μου, Θεσσαλονίκη μου...


Το σπίτι μας στο κέντρο της πόλης - "στο ιστορικό κέντρο" μας είχε πει ο μεσίτης για να δώσει βαρύτητα στην τιμή του σπιτιού - πάνω από τον Άγιο Δημήτριο, τον άλλοτε Μυροβλύτη και νυν άρπα κόλλα(-ίτη), καθώς τα τάλιρα από τον λεγόμενο θρησκευτικό τουρισμό πέφτουν χωρίς κόπο και έξοδα καλλωπισμού και συντήρησης του περιβάλλοντος του ναού χώρου, που ούτως ή άλλως ασφυκτιά στριμωγμένος ανάμεσα στις πολυκατοικίες της αντιπαροχής του '70, ευτυχώς και κάποιες παλιότερες που ξεχωρίζουν κάπως για την αρχιτεκτονική τους.

Κάθε φορά που κατεβαίνω (από την ορεινή Κοζάνη) στη φοιτήτρια κόρη μου και κατηφορίζω από την Κασσάνδρου προς την Αριστοτέλους και την αγορά της Τσιμισκή, νιώθω το ίδιο συναίσθημα θυμού και απογοήτευσης για την ανικανότητα του κράτους να αναδείξει τα μνημεία και τις ομορφιές του τόπου και κάθε τόπου στη χώρα που μου 'λαχε να ζω!


Ο περιφραγμένος χώρος, πάνω από το ναό, ένας χορταριασμένος σκουπιδότοπος, ενόσω τα τουριστικά λεωφορεία με Ρώσους, ηλικιωμένους Έλληνες και άλλους Βαλκάνιους ως επί το πλείστον τουρίστες, αποβιβάζουν πιστούς προσκυνητές που πλουτίζουν τα ταμεία - παγκάρια του ναού με χρήμα που όμως υπεξαιρείται του εσοδούχου αγίου, ο οποίος εγκαταλείπεται με μόνα προσόντα την αγιοσύνη και τη δόξα του, ενώ τα έσοδα των τελετουργικών είναι άγνωστο πού και πώς καταλήγουν.

Βορειοανατολικά του ναού, εκεί που παλιότερα λειτουργούσε ο κινηματογράφος Αίγλη και πολύ παλιότερα λουτρά, τώρα λειτουργεί το "απόλυτο" όπως ενημερώνομαι "talk of the town" , ένα μπαρ-εστιατόριο δηλαδή, το οποίο δεν επισκέφτηκα (ούτε σκοπεύω) και το οποίο μπορεί ανακαινισμένο ως είναι από μέσα να είναι κούκλα, απ΄ έξω όμως παραμένει πανούκλα!

Βορειοδυτικά του ναού; Ωχ και αμάν, αμάν! Υπαίθριο πάρκινγκ αυτοκινήτων σε άθλια κατάσταση! Ένας σκουπιδότοπος με στρώματα σκουπιδιών που σαπίζουν παρκαρισμένα κι αυτά στο χώρο, χρόνια τώρα! Εδώ βέβαια που φτάσαμε, να μην νοιάζεται το κράτος για τον άνθρωπο, για τα σκουπίδια, ακριβώς πάνω από ένα μνημείο, θα νοιαστεί; Βρώμα και δυσωδία!


Η ανατολική πλευρά του ναού βλέπει σε πεζοδρόμιο και πολυσύχναστο δρόμο. Ε, δεν μπορεί παρά κι εδώ, κάτι να εντυπωσιάζει, για την ασχήμια του όμως! Σωλήνες από κλιματιστικά κι άλλες υδραυλικές και ηλεκτρικές εγκαταστάσεις επιδεικνύονται φωνάζοντας ότι κανείς εδώ δεν σέβεται τις αρχαιότητες και τα μνημεία. Όλα γίνονται πρόχειρα και κατά πώς καπνίσει τον κάθε μάστορα, που τι γνωρίζει ο δόλιος για να κατηγορηθεί.

Τέλος η επί της Αγίου Δημητρίου πλευρά του ναού, η νότια που αποτελεί και την κύρια είσοδο του, είναι η μόνη όμορφη. Κάτι σπασμένα μάρμαρα στα σκαλοπάτια, είναι σαν πταίσματα μπροστά στην απόλυτη εγκατάλειψη και ντροπή όσων δεν είναι η φάτσα, η φιγούρα κατά πως λέμε! Εξάλλου τα σπασμένα κομμάτια, αν υπήρχαν, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να ανοίξουν και κανένα κεφάλι (τρόπος του λέγειν), όσων κατά καιρούς δοξολογούν από άμβωνος ή ιερού ή δοξολογούνται στις πρώτες θέσεις καμαρώνοντας, τι άραγε;

20 Μαΐου 2016

"Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο" ζεσταίνουν με την ανθρωπιά τους!



Μπορεί τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο να μην τα αντίκρισε τελικά το πρωταγωνιστικό ζευγάρι της ταινίας, ωστόσο τους χιονάδες της ζωής τους αντιμετώπισε με τον τρόπο που τα αγαπημένα και ταιριαστά ζευγάρια αντιμετωπίζουν και κατά κάποιο τρόπο επιλύουν, προσαρμόζοντας τη ζωή τους στις όποιες νέες συνθήκες.

Μπορεί πάλι συμβολικά οι παγετώνες του Κιλιμάντζαρο να διατήρησαν άθικτες τις αξίες και το ήθος που κάνουν τη ζωή να λάμπει φωτεινή, ακόμα και μέσα στις αντιξοότητες. "Καλοί που είναι οι φτωχοί"! Ή τουλάχιστον στην περίπτωση του φιλμ, εμπνευσμένο από το ομώνυμο ποίημα του Βίκτορα Ουγκώ, όπως λέει ο σκηνοθέτης της ταινίας Robert Guédiguian: " Το τέλος του ποιήματος, το σημείο δηλαδή που ο φτωχός ψαράς αποφασίζει να υιοθετήσει τα παιδιά του πεθαμένου γείτονα και μετά ανακαλύπτει ότι η γυναίκα του πήρε την πρωτοβουλία και είχε ήδη μαζέψει τα παιδιά στο σπίτι, σου σπαράζει την καρδιά. Τόση καλοσύνη, τόση μεγαλοψυχία είναι παραδειγματικές. Υπάρχει ακόμα αυτή η αμοιβαία κατανόηση, αυτή η τρυφερή χειρονομία ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες, τον άνδρα και τη γυναίκα, που είναι εξίσου γενναιόδωροι ».

19 Μαΐου 2016

Το κερασάκι μου

Fede Galizia

Κάθε παιδάκι παρίστανε ένα φρούτο και απήγγειλε ένα σχετικό ποιηματάκι. Το παχουλό, κόκκινο και στρογγυλοπρόσωπο αγοράκι παρίστανε το καρπούζι, το χλωμό και ψηλό κοριτσάκι τη μπανάνα, η Νικόλ, η φίλη της κόρης μου, όμορφη και ροδαλή το μήλο...και το δικό μου παιδί, λιανό και λεπτεπίλεπτο, σχεδόν εύθραυστο,  ήταν το κερασάκι! Μοναχοκόρη την έχω, οπότε έψαξα όλα τα εμπορικά παιδικών ρούχων για να της βρω ένα φουστανάκι με κερασάκια, χωρίς αποτέλεσμα. Απτόητη συνέχισα στα υφασματάδικα, για να ράψουμε τουλάχιστον ένα τέτοιο στο κερασάκι μου. Τίποτα κι εκεί, πέραν της πληροφορίας ότι στη Λάρισα τα αντίστοιχα καταστήματα έχουν μεγάλη ποικιλία υφασμάτων. Μια και δυο, λοιπόν, παίρνω τη μάνα μου (για βόλτα) και το εν αγνοία του μοντέλο, την κόρη μου, και ξεκινάμε για Λάρισα. Όπου είδα, μπήκα κι όπου δεν ήξερα, ρώτησα και πήγα, αλλά δυστυχώς τίποτα σε κερασάκι, ούτε σταμπωτό, ούτε κεντητό, ούτε αυτοκόλλητο, τίποτα! Φαίνεται πως τη χρονιά εκείνη οι σχεδιαστές υφασμάτων και παιδικών κοριτσίστικων ρούχων εξοστράκισαν από τις συλλογές τους το ανοιξιάτικο αυτό φρούτο! Από τη λώλα και υπερβολή της μάνας έμεινε το περιστατικό, να 'χουμε να διηγούμαστε και βέβαια video και φωτογραφίες από το κερασάκι επί σκηνής να απαγγέλλει το ποιηματάκι του μ' ένα ροζ φουστανάκι που όμως μπροστά είχε κοτσαρισμένο και καρφιτσωμένο ένα κεράσι από χαρτόνι, έργο των εξαιρετικών νηπιαγωγών που το παιδί μου έτυχε να έχει, όπως αντίστοιχα και όλα τα άλλα φρουτοπαιδάκια της παράστασης στα προνήπια, εν έτει 2000-2001.
Κάθε φορά, λοιπόν, που τέτοια εποχή καλωσορίζουμε τα κεράσια - "γερούς μας βρήκαν, γερούς να μας αφήσ'ν" έλεγε η γιαγιά μου την πρώτη φορά που έτρωγε κάποιο εποχικό φρούτο - ή βλέπω έναν τέτοιο πίνακα, θυμάμαι τις κερασοπεριπέτειες, τα κρεμασμένα στ' αυτιά μας κεράσια ως σκουλαρίκια στα μικράτα μας, αλλά κυρίως το μικρό κερασάκι επί σκηνής, όμορφο, ντελικάτο κι ανάλαφρο, όπως και το συγκεκριμένο φρούτο!

Λουκάς Γεραλής

Το πεταλούδι


Πετούν τα πεταλούδια
κι ανθίζουν τα λουλούδια...

Τραγουδούσε η κόρη μου σε εκδήλωση στο νηπιαγωγείο. Τότε ήταν χαριτωμένη, ένα γλυκό όμορφο κοριτσάκι που έπιανε σφιχτά το χέρι της μαμάς της...κλπ υπέροχα αυτής της μοναδικής σχέσης μάνας και κόρης.

Τη βλέπω σήμερα 19χρονη κοπέλα, πρωτοετή φοιτήτρια πια, την καμαρώνω και συγκινούμαι και μόνο που την αντικρίζω. Η σχέση και η αγάπη το ίδιο μοναδική....κλπ υπέροχα μεταξύ μάνας και κόρης. 

Σκέφτομαι όμως ότι το τραγουδάκι του νηπιαγωγείου της ταιριάζει καλύτερα τώρα. Ένα αέρινο πλάσμα, ένα πεταλούδι, μια νεράιδα που μαγεύει με την ομορφιά, το χαμόγελο, τη ζωντάνια... κλπ υπέροχα που βλέπει η μάνα στο παιδί της.

Τα μακριά λεπτά χεράκια της όπως τα κινεί μου θυμίζουν φτερά πεταλούδας που πετά και χαίρεται τη ζωή.

Η ομορφιά της πιο όμορφη απ' όλα τα λουλούδια του κόσμου, από ολόκληρη την πλάση... κλπ υπέροχα και μοναδικά που βλέπει η μάνα στο παιδί της.

Κι έτσι αυτό που κάποτε ήταν τραγουδάκι του νηπιαγωγείου, έγινε πραγματικότητα!

Σ' ευχαριστώ, παιδί μου.

Σημείωση: πραγματικότητα, τουλάχιστον για τη μαμά της. 

18 Μαΐου 2016

Αντιεπαγγελματική συμπεριφορά


Μας ξεπάγιασε με το βαπορίσιο air condition ο οδηγός του λεωφορείου (από Κοζάνη για Θεσσαλονίκη), αλλά η νεαρή δικηγόρος με τη στεντόρεια φωνή της μας ζέστανε κάπως γνωστοποιώντας μας τις λεπτομέρειες ενός διαζυγίου. Όλα στη φόρα, χωρίς κανένα σεβασμό στον πελάτη και στα προσωπικά του δεδομένα! Η κυρία Ε.Ι. (ναι, μας έδωσε ακόμα και το ονοματεπώνυμο της!), που έχει δυο παιδιά, το ένα ενήλικο, αλλά το δεύτερο 17 χρονών και επομένως απαιτείται ορισμός της επιμέλειας του, που δεν έχει περιουσιακά στοιχεία, που μάλλον πάει για συναινετικό, που εφόσον είναι συναινετικό θα της κοστίσει περί τα 800 € (ούτε να χωρίσεις δεν μπορείς με την κρίση!), που βέβαια να μην νομίζει, το ποσό αντιστοιχεί σε παράβολα και ΦΠΑ και ότι η ίδια δεν βγάζει τίποτα ... 

Εννοείται ότι όλοι για τα λεφτά δουλεύουμε, αλλά παντού απαιτείται και ήθος, λίγη διακριτικότητα εν προκειμένω και ενημέρωση της κυρίας-πελάτισσας για την αδυναμία καλής επικοινωνίας λόγω συνθηκών, των ακούσιων ωτακουστών του λεωφορείου. Απίστευτο θράσος, μεγάλο κοράκι! Κυρία Ε.Ι., μακάρι να σας γνώριζα, για να σας ενημερώσω για το εν αγνοία πάθημα σας και να σας γλιτώσω από τα νύχια της! Μας-σας έδωσε και τη διεύθυνση του γραφείου της εξάλλου, αχρείαστο να είναι στον καθένα!

08 Μαΐου 2016

Είναι η γιορτή της μητέρας και συγκινούμαι με ό,τι κι αν διαβάζω για τη μάνα!


Αγάπη, προσφορά, προστασία, συμπόνια, συγχώρεση, παρηγοριά, ανιδιοτέλεια, θυσία ... (λέει η μάνα)
Καταπίεση, πρήξιμο, γκρίνια, κήρυγμα, κασέτα, ασχετοσύνη, φόρτωμα ... (λέει το παιδί)

Γλυκές κουβέντες, κανακέματα, αγκαλιές, φιλιά, λαχτάρα, καμάρι ... ( εκφράζει η μάνα)
Φωνές, κράξιμο, πικρές κουβέντες, σκούπισμα ακόμα και του φιλιού...( εκφράζει το παιδί)

Μετά θάνατον ή στο f/b ή σε κάποιο σημειωματάριο ή μεταξύ φίλων ή την παγκόσμια μέρα της γιορτής της εκφράζονται όλα τα συναισθήματα και η ευγνωμοσύνη για την φύση της με ένα τηλεφώνημα, μια δημοσίευση ή μια ανθοδέσμη.

Γιατί είναι τέτοιο το μέγεθος αυτού του ενστίκτου που η μάνα υπερβάλλοντας εαυτόν καθημερινά δεν το εκφράζει πάντοτε σωστά και το παιδί σαστίζει και δεν μπορεί να το διαχειριστεί.

"Μαμά μου"


Με το μπαστουνάκι της στο χέρι - "το τρίτο πόδι" όπως λέει - εδώ και κάποια χρόνια η μαμά μου (86 χρονών σήμερα) ζει με απλές, καθημερινές συνήθειες που πλέον είναι μικρά κατορθώματα! Όπως η βόλτα στα καταστήματα του κέντρου για την αγορά κάποιου δώρου!

-"Για πού το 'βαλες, καλέ, πάλι;" την αιφνιδίασα και την επέπληξα περιπαικτικά σαν μαθητριούλα που έκανε σκασιαρχείο, συναντώντας την τυχαία στο δρόμο.

-"Ε να, είπα να πάω ως τον..., να περπατήσω και λίγο" είπε απολογητικά, μ' εκείνο όμως το φωτεινό χαμόγελο που ποτέ δεν έφυγε από το πρόσωπο της, όταν η διάθεση της είναι καλή!

-"Ε, άντε να σε συνοδεύσω" της είπα και το πρόσωπο της έλαμψε ακόμα περισσότερο από χαρά!

Είναι να μη συγκινείσαι!

06 Μαΐου 2016

Δικαιολογούμαι για να με αντέξω



Απίστευτες δικαιολογίες επινοεί ο άνθρωπος, μηδενός εξαιρουμένου, για να συγχωρήσει τον εαυτό του και να μπορεί να σηκώνει το φορτίο των ευθυνών του. Η συχνότητα και το μέγεθος των δικαιολογιών που καλύπτουν τα λάθη μας εξαρτώνται από το ηθικό ανάστημα, τον εγωισμό και την πνευματικότητα του καθενός και όχι από την ηλικία.

Μικρό παιδί ο έρωτας στα φερσίματα του


Στ' αλήθεια δεν υπάρχουν χαριτωμένες ομοιότητες ανάμεσα στις απαρχές του έρωτα και στις απαρχές της ζωής; Δε νανουρίζουν το παιδί με γλυκά τραγούδια και τρυφερές ματιές; Δε του λένε θαυμάσιες ιστορίες, που χρυσώνουν το μέλλον του; Η ελπίδα δεν ξεδιπλώνει αδιάκοπα τις αστραφτερές φτερούγες της για το παιδί; Κι εκείνο δε χύνει διαδοχικά δάκρυα χαράς και λύπης; Δε στήνει καβγάδες για το τίποτα, για τα χαλίκια που μαζεύει πασχίζοντας να χτίσει κινητά παλάτια, για τα μπουκέτα τα λουλούδια, που τα ξεχνάει στη στιγμή μόλις τα κόψει; Δεν είναι άπληστο ν' αδράξει το χρόνο, να προχωρήσει στη ζωή; 

Ονορέ ντε Μπαλζάκ (Ευγενία Γκραντέ)

04 Μαΐου 2016

" Δυο Ημέρες, Μια Νύχτα " ο χρόνος για την εξασφάλιση μιας θέσης εργασίας


Στη Γαλλία της καθημερινότητας και του μόχθου οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν, όπως σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες - γιατί αλλού τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα - τα ίδια προβλήματα. Τεχνοκρατική και ανάλγητη εργοδοσία που λογαριάζει αριθμούς, καθόλου όμως τους ανθρώπους. Αυτούς τους έχει για να τους εκμεταλλεύεται και να τους απομυζεί. Έχει  μάλιστα τον τρόπο η εργοδοσία να ενσπείρει τον φόβο, το μπαμπούλα της απόλυσης και της ανεργίας, ώστε οι αντιδράσεις για το δίκιο του εργαζόμενου να περιορίζονται ή και να εξαφανίζονται. Διαιρεί και βασιλεύει, όπως κάθε πηγή εξουσίας. Ο φοβισμένος κι απελπισμένος δύσκολα σηκώνει κεφάλι κι αν ναι, πόσοι είναι αυτοί, που μολονότι αντιμετωπίζουν κοινά προβλήματα, θα τον στηρίξουν;

02 Μαΐου 2016

Τα κόκκινα αυγά του Εμμ. Ροΐδη


Απόστολος Γεραλής
Ζητήσας πολλάκις να μάθω διατί τρώγομεν αυγά την Λαμπρήν, και διατί μόνον τότε τα θέλομεν κόκκινα και σκληρά, όχι μόνον ημείς αλλά και όλοι από τον Πόλον μέχρι του Ισημερινού οι χριστιανοί, ηναγκάσθην επί τέλους να κατατάξω την απορίαν μου μεταξύ των αλύτων. Περί τούτου τω όντι ουδέν λέγουσιν ο νόμος και οι προφήται, ουδέ καν οι Ευαγγελισταί, αν δε ερευνήση τις δέκα σοφούς, είναι βέβαιος ότι θα λάβη παρ’ αυτών άλλας τόσας διαφόρους απαντήσεις, απαραλλάκτως ως αν τους ηρώτα ποίον είναι το ιατρικόν της φθίσεως ή το άριστον των πολιτευμάτων. Κατά τινάς μεν το ωόν είναι σύμβολον της αναστάσεως, διότι καθώς συντρίβει ο νεοσσός το κέλυφος, και αναπηδά ζων εξ αυτού, ούτω και ο Ιησούς από του μνήματος την πλάκα. Κατ’ άλλους όμως οι ταύτα διδάσκοντες είναι αγράμματοι και το χειρότερον ασεβείς, τα δε πασχαλινά ημών αυγά κατάγονται κατ’ ευθείαν γραμμήν από εκείνα τα οποία οι κακότροποι Ρωμαίοι ετοποθέτουν ζέοντα υπό την μασχάλην των χριστιανών μαρτύρων, ως γίνεται ακόμη και σήμερον, αν πιστεύσωμεν τους κακόγλωσσους, εις τα υπόγεια της ημετέρας αστυνομίας. Περί τούτων όμως ουδέν θέλουσι ν’ ακούσωσιν οι Σημειολόγοι οι επιμένοντες ότι το ωόν ήτο σύμβολον της γονίμου Ίσιδος και η καθ’ ωρισμένας εορτάς αυγοφαγία έθιμον φοινικικόν μεταδοθέν εις τους εβραίους και τους έλληνας, ως μαρτυρεί ο κρόκος αυτού, όστις κατά τον Βένφεϋν (β’ 179) είναι αυτόχρημα ο Χαλδαϊκός κορκόμ.

Διατί δε βάφονται τα αυγά κόκκινα, τούτο εξηγούσαν οι Ραβίνοι διδάσκοντες ότι, κατά τον Μωσαϊκόν νόμον, όχι μόνον όλα τα τρωγόμενα την ημέραν του Πάσχα, αλλά και αυτοί οι τοίχοι των οικιών πρέπει να κοκκινίζωνται με το αίμα του σφαζομένου αρνίου, προς εξιλέωσιν του Αγγέλου της καταστροφής. Κατά τον Αίλιον όμως Λαμπίδιον οι Ραβίνοι δεν ηξεύρουν τι λέγουσι, τα δε πρώτα ερυθρά αυγά δεν εβάφησαν, αλλ’ εγεννήθησαν κόκκινα από τας αυτοκρατορικάς όρνιθας την ημέραν της γεννήσεως του Αλεξάνδρου Σεύκρου, ως χαρμόσυνος οιωνός της μελλούσης φιλίας του προς τους χριστιανούς.

Πολύ όμως διάφορος είναι η εξήγησις του Πηδαλίου, του διδάσκοντος ημάς ότι: «Όταν οι Εβραίοι είπον: Το αίμα αυτού εφ’ ημάς και επί τα τέκνα ημών, εκοκκίνησαν όλα τα πράγματα όπου είχαν εις τας οικίας των, ακολούθως δε και τα αυγά, όθεν και οι Χριστιανοί εις ενθύμησιν του θαύματος, κοκκινίζομεν τα αυγά εν τη αναστάσει» (Πηδάλ., Λειψ. 1800, σελ. 204). Τας πλείστας άλλας της απορίας ταύτης λύσεις δεν έχω προχείρους εις την μνήμην μου, πλην μόνης της του Πανοσιωτάτου Εξάρχου του Αγίου Τάφου εν Βλαχία Ναθαναήλ, όστις, ερωτηθείς εν πασχαλινώ συμποσίω περί των κοκκίνων αυγών, μοι απήντησεν: «Τρώγε και μη ερεύνα».


Ακρόπολις Πασχαλινή 24.4.1888

via sarantakos.wordpress

Πρωτομαγιά των χρόνων της αθωότητας

Λουκάς Γεραλής - Πρωτομαγιά

Τον πιάναμε το Μάη στις γύρω εξοχές της πόλης μου, όταν ήμουν παιδί, με γονείς, θείους-ες και ξαδέρφια. Στρώναμε κάτω κουβέρτες ή κουρελούδες, πάνω στις οποίες τρώγαμε κιόλας. Δεν παίρναμε μαζί μας ψησταριές, γιατί δεν είχαμε αυτοκίνητο, εξάλλου οι εξοχές βρίσκονταν πολύ κοντά κι όλοι κουβαλούσαμε κάτι. Σε καλάθια τα τρόφιμα, στο χέρι τα στρωσίδια κλπ. Τα φαγητά ήταν μαγειρεμένα από το σπίτι και την τιμητική τους είχαν οι κεφτέδες (στην Κοζάνη είναι θηλυκού γένους), οι πίτες, τα κιχιά, σαλάτες της εποχής, τυρί και φυσικά το παραδοσιακό ρυζόγαλο. 

Τρελαινόμασταν στο παιχνίδι, δέναμε σχοινιά σε δυο αντικριστά δέντρα και κατασκευάζαμε αιώρες με στρωσίδι κουβέρτες ή κιλίμια, ή δέναμε τις κούνιες κατακόρυφα από κάποιο κλαδί, βάζαμε πάνω μια διπλωμένη κουρελού για να μην μας κόβει τον πισινό μας το σχοινί και φτάναμε όσο πιο ψηλά γινόταν, πιάναμε χελώνες και τις βάζαμε να κατουρήσουν (κακό αυτό), κυλιόμασταν στα χώματα, ματώναμε τα γόνατα μας, μαζεύαμε λουλούδια και μας έπλεκαν στεφάνια χωρίς να απαθανατίζουμε τις στιγμές με φωτογραφικές μηχανές που δεν υπήρχαν. Συνήθως, γυρνούσαμε τα παιδιά ξεθεωμένα από το παιχνίδι και ξεραινόμασταν στον ύπνο πριν προλάβουμε να πλυθούμε. 

Μετά μπήκε στη ζωή μας η πρόοδος και η τεχνολογία, κι όλα αυτά έγιναν αναμνήσεις. Πρέπει να ρωτήσω το παιδί μου πώς θυμάται εκείνη τις Πρωτομαγιές των παιδικών της χρόνων για να βρούμε τις διαφορές.

26 Απριλίου 2016

Ευγενία Γκραντέ του Ονορέ ντε Μπαλζάκ


Πόσο μου αρέσουν τα βιβλία με τη συμπυκνωμένη σοφία και την λεκτική ευχέρεια να αποδίδεις σκέψεις, συναισθήματα, εικόνες με εύστοχο και ευφάνταστο συγχρόνως τρόπο ή για να το πω αλλιώς μ' εκείνο το χάρισμα του συγγραφέα που μπορεί με την ικανότητα του μυαλού και της έκφρασης, την ευθυκρισία, τη γνώση των ανθρώπινων χαρακτήρων και τη βαθιά του μόρφωση να αποδίδει λεκτικά ιδέες και νοήματα, κατασταλάγματα του ορθού και ευφυούς νου ολόκληρων γενεών και αιώνων!
Τέτοιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διάβασα, η "Ευγενία Γκραντέ", και τόσο χαρισματικός ο συγγραφέας του, ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ.


Μου άρεσε πολύ, και το διάβασα απνευστί. Διαδραματίζεται στη Γαλλική επαρχία Σωμύρ, μετά τη Γαλλική επανάσταση (1789), και πρωταγωνιστές είναι η ολιγομελής οικογένεια Γκραντέ. Ο φιλάργυρος και τσιγκούνης πατέρας, η υποταγμένη σ' αυτόν, στερημένη από τις χαρές της ζωής, βασανισμένη από τον κακότροπο χαρακτήρα του και θρησκευόμενη γυναίκα του και η αγνή, άβγαλτη, καλόψυχη, γενναιόδωρη και αξιοπρεπής Ευγενία, η κόρη τους. Γύρω τους ο κόσμος της επαρχίας που τους παρακολουθεί, τους σχολιάζει, όπως σ' όλες τις επαρχίες του κόσμου, με το τουφέκι έτοιμο να πυροβολήσει δικαίως ή αδίκως.

Αστικές φυσιογνωμίες


Σε μερικές επαρχιακές πόλεις βρίσκονται σπίτια που η όψη τους προκαλεί μελαγχολία σαν εκείνη που γεννάνε τα πιο σκοτεινά μοναστήρια, οι πιο άχαροι χερσότοποι ή τα πιο θλιβερά ερείπια. Στα σπίτια αυτά συναντάς ίσως ταυτόχρονα και τη σιγαλιά του μοναστηριού και την ξεραΐλα των χερσότοπων και τα σκέλεθρα των ερειπίων. Η ζωή και η κίνηση είναι τόσο ήσυχες εκεί, που ένας ξένος θα τα έπαιρνε για ακατοίκητα, αν δεν αντίκριζε ξαφνικά το χλωμό και κρύο βλέμμα ενός ασάλευτου προσώπου, που η μισομοναστηριακή του μορφή προβάλλει πάνω απ' το περβάζι του παραθύρου, μόλις ακουστεί θόρυβος από ασυνήθιστα πατήματα.

25 Απριλίου 2016

Διαπραγματεύσεις ισχυρών


"Είχε πάρει τη φοβερή αγωγή εκείνου του κόσμου, όπου, μέσα σ' ένα βράδυ, διαπράττονται με σκέψεις και με λόγια περισσότερα εγκλήματα από όσα τιμωρεί η δικαιοσύνη στο Κακουργοδικείο, όπου οι ωραίες λέξεις δολοφονούν τις πιο μεγάλες ιδέες, όπου δε θεωρείται κανείς ισχυρός παρά μόνον αν βλέπει σωστά. Και βλέπει σωστά εκείνος που δεν πιστεύει σε τίποτα, ούτε στα αισθήματα, ούτε στους ανθρώπους, ούτε ακόμα και στα γεγονότα. Φτιάχνει ψεύτικα γεγονότα."

Ονορέ ντε Μπαλζάκ, μουστακαλήδες μου (κατά το "μουστάκιας" του Σταυρίδη στα "Κίτρινα γάντια")
Αφού Ονορέ ντε Μπαλζάκ διαβάζω, δικά του αποφθέγματα θα  μοιραστώ μαζί σας. Ορθός ο νους του και σοφά τα λεγόμενα του! Διαχρονικά επίσης! Γιατί μη μου πείτε ότι δεν κάνετε συνειρμούς διαβάζοντας το παραπάνω απόσπασμα για κάποιες διαπραγματεύσεις του Εurogroup;

Κατά πού φυσάει ο άνεμος σήμερα, κύριε δανειστά;


"Γενικά ο δανειστής είναι ένα είδος μανιακού. Σήμερα είναι έτοιμος για συμβιβασμό, αύριο θέλει να τα κάνει όλα γυαλιά καρφιά κι αργότερα παραγίνεται καλοσυνάτος. Σήμερα η γυναίκα του είναι στα κέφια της, το στερνοπούλι του έβγαλε τα δοντάκια του, όλα πάνε καλά στο σπίτι και δε θέλει να χάσει ούτε πεντάρα. Αύριο βρέχει, δεν μπορεί να βγει έξω, είναι μελαγχολικός και λέει ναι σε όλες τις προτάσεις για να λήξει η υπόθεση. Μεθαύριο του χρειάζονται εγγυήσεις και στο τέλος του μήνα απειλεί να σας εκτελέσει, ο δήμιος! Ο δανειστής μοιάζει με ζωηρό σπουργίτι, που τα παιδιά πασχίζουν ν' απιθώσουν στην ουρά του ένα σπυρί αλάτι..."   Ονορέ ντε Μπαλζάκ (19ος αιώνας)


21 Απριλίου 2016

Το Μοναστήρι της Πάρμας του Σταντάλ


Στα πλαίσια της απόφασης να διαβάσω ό,τι δεν διάβασα και μπορέσω από κλασική λογοτεχνία και των δυνατοτήτων που μου δίνει η σχολική δανειστική βιβλιοθήκη, έπεσε στα χέρια μου "το Μοναστήρι της Πάρμας" του Σταντάλ.

Ας γράψω, λοιπόν, λίγα πράγματα για το πώς μου φάνηκε το βιβλίο ως απλή αναγνώστρια. Διαδραματίζεται την εποχή που ο Ναπολέοντας εισβάλλει στην Ιταλία (1796) - χωρισμένη ακόμα σε πολλά μικρά κρατίδια - αντιπροσωπεύοντας ό,τι πιο φιλελεύθερο υπήρχε τότε στην Ευρώπη. Κατά κάποιο τρόπο οι υποστηρικτές του αποτελούν τους αριστερούς της Ευρώπης εκείνης της περιόδου. Είναι οι Ιακωβίνοι, που διώκονται και φυλακίζονται από τους ηγεμόνες των ιταλικών βασιλείων, κρατιδίων, δουκάτων κλπ κάποια απ' αυτά υπό τον Αυστροουγγρικό έλεγχο.

18 Απριλίου 2016

Οrnella Vanoni που ομοιοκαταληκτεί με το κανόνι, ως προς τη φωνή δηλαδή!


Την άκουγα συχνά και ήταν μια από τις αγαπημένες τραγουδίστριες της περιόδου, στην οποία ταξιδεύω νοερά, ακούγοντας την σήμερα, περίπου 30 χρόνια μετά. Έχουν αλλάξει πολλά! Το βασικότερο, ήμουνα νια και γέρασα, πίστευα ακόμα ότι τα όνειρα μου θα πραγματοποιηθούν κι έγινα πιο ρεαλίστρια ή προσαρμόστηκα κάπως στην πραγματικότητα της ζωής (και ζωής μου), αν και η ελπίδα πεθαίνει τελευταία σαν το χούι.


03 Απριλίου 2016

Αναξιοπαθούντες, παθόντες από ανάξιους


Ενεή και κεχηνυία (βλ. εδώ), δηλαδή άναυδη και με το στόμα ανοιχτό έμεινα διαβάζοντας τους παρακάτω συνδέσμους για όσα κατά την πεπατημένη εξακολουθούν να συμβαίνουν όσο εμείς οι δυστυχείς υποφέρουμε τα πάνδεινα. 
Στον προσωπικό του λογαριασμό (της μισθοδοσίας όμως, το ετόνισε αυτό ο κος Περιφερειάρχης ως τεκμήριον αθωότητας) κατατέθηκε μεγάλο χρηματικό ποσό από την τράπεζα Πειραιώς για τους αναξιοπαθούντες. Εννοείται ότι σε λίγες μέρες, κανένας δεν θα θυμάται το γεγονός και την ύπαρξη του συγκεκριμένου λογαριασμού.

Οι σύνδεσμοι που καταγγέλλουν το γεγονός: εδώ ή εδώ

Ο σύνδεσμος με την απάντηση του Περιφερειάρχη στο κατάλληλο περιβάλλον: εδώ

Συμπέρασμα: Χορός εκατομμυρίων ευρώ για ολίγους και προνομιούχους με άλλοθι τους αναξιοπαθούντες που αναξιοπαθούντες θα μείνουν και μάλιστα θα αυξάνονται. Γιατί η τράπεζα δωρίζει, εμείς όμως την ανακεφαλαιοποιούμε λίαν τακτικώς. Τελικά υπάρχει φιλανθρωπία από  την πολιτεία και άλλους φορείς και συλλόγους γενόμενη, που το κόστος της να μην μετακυλίεται σε μας τους πολίτες;

Γενέθλια στο f/b



Σημαιούλες, οι φωτογραφίες που διάλεξα για να φαίνομαι όμορφη και πήραν πολλά like και η παρότρυνση να μοιραστώ αυτή τη γιορτή και χαρά για την συμπλήρωση δύο χρόνων στο μέσο αυτό με τους εκατοντάδες φίλους μου!

Συμπτωματικά τα δίχρονα μου στο f/b συμπίπτουν με τη διάθεση μου να περιορίσω την παρουσία μου και κυρίως τον χρόνο που σπαταλώ σ' αυτό.

Αραιώνοντας από το εθιστικό αυτό μέσο, διαπίστωσα ότι κάνω πιο ενδιαφέροντα πράγματα και ότι φροντίζω περισσότερο τον εαυτό μου.  Γιατί, χωρίς ευτυχώς να έχω φτάσει σε ακραίο βαθμό χρήσης, μου συνέβαινε το εξής: Έλεγα ότι σήμερα θα κάνω αυτό, το άλλο...αλλά τίποτα δεν γινόταν μόνο του και οι ώρες περνούσαν ανεκμετάλλευτες και με απραγία για όλα τα υπόλοιπα πλην της f/bεπικοινωνίας ή της f/bανάγνωσης ή της f/bκουτσομπολίασης. Κρατούσα βέβαια δίπλα μου ένα μαγικό ραβδάκι και το κουνούσα λόγου χάρη όταν ήθελα να αποτριχώσω τα πόδια μου ή να ράψω καμιά τρύπια κάλτσα του συζύγου ή να αποσώσω κάποιο βιβλίο ή να το ξεκινήσω ή ... δεκάδες άλλα πράγματα, αλλά τίποτα!

Δεν το ακυρώνω το μέσο. Εδώ μέσα υπάρχουν "φίλοι" αξιολογότατοι, που χαίρεσαι να τους διαβάζεις για την καθαρή και ορθολογική σκέψη τους, για την ευαισθησία και την ανθρωπιά τους. Ωραίες μουσικές, έξυπνα σχόλια, χιούμορ, ευγένεια ... σε μεγάλα ποσοστά! Εξαρτάται από τους ¨φίλους". Γιατί από την άλλη απορείς και για την απίστευτη βλακεία, επίσης σε μεγάλα ποσοστά! Θα τολμήσω να πω ότι, όταν οι "φίλοι" είναι σπουδαίοι, τότε το f/b μετατρέπεται σε μέσο σπουδής και μόρφωσης, αλλά από την άλλη υπάρχουν και τα βιβλία, πιο σημαντικά και απαραίτητα για να πεις ακολούθως κάτι χρήσιμο και στο φατσοβιβλίο.

Το μέτρο, λοιπόν, είναι το επιθυμητό! Κι εγώ το προσπαθώ. Στο μεταξύ ο περιορισμός της χρήσης μου επέτρεψε να παρακολουθήσω ένα τμήμα Αγγλικών και ετοιμάζομαι για εξετάσεις. Τώρα δε που άνοιξε κι ο καιρός, δεν έχω πια καμιά δικαιολογία να μην ασκούμαι. Περπάτημα, ποδηλασία στη φύση...πόσα όμορφα και χρήσιμα έξω από την εικονική κοινωνική δικτύωση!

Αυτό με τα βαράκια και το σφίξιμο στα μπράτσα με στενοχωρεί κάπως, γιατί δεν προλαβαίνω, να πάρει!

21 Φεβρουαρίου 2016

Κάρολ και μανταρίνια


Παμψηφεί με 2 ψήφους υπέρ και 0 κατά, μεταξύ δύο παρόντων, "Μανταρίνια" κίτρινα και ζουμερά που παρέμειναν ατρύγητα στα δέντρα τους, αφού κανείς δεν ευκαιρούσε να γευτεί το χυμό τους, ότι πιο εύκολο στον πόλεμο να θερίζεις κι ας είναι και ανθρώπινες ζωές.

Παρασκευή και Σάββατο βράδυ, στα πλαίσια του "week-end" είπαμε να δούμε καμιά ταινία απ' αυτές που βρίσκονται σε αναμονή μέχρι να βρεθεί ο πολυπόθητος ελεύθερος χρόνος.